Pieprzne ciekawostki

"Ziarenka" pieprzu to ususzone owoce pnącza zwanego pieprzem czarnym. Roślina pochodzi z południowych Indii, wymaga dużych opadów, ale i okresów suszy. Pieprz oplata się wokół pni drzew - a na plantacjach rośnie pnąc się po specjanie przygotowanych kijach, i pnie się uparcie nawet do 8 metrów wysokości :). Roślina ma drobne żółte kwiaty, tworzące podłużne grona. Każde grono kwiatowe przekształca się w grono owoców, które ma od pięćdziesięciu do sześćdziesięciu ziarenek. Owoce pieprzu, dojrzewając zmieniają barwę na czerwoną, stając się coraz pikantniejsze.

W kuchni używamy pieprzu czarnego i białego, ale można tez dostać inne "kolory". O kolorze pieprzu decyduje moment zbioru i sposób jego przetwarzania owoców.

Pieprz czarny- to ziarenka zrywane jako niecałkiem dojrzałe, które następnie są suszone na słońcu, aż do pociemnienia skórki. To właśnie wysuszona, czarna skórka pieprzu nosi w sobie sekret ostrego smaku.

Pieprz biały- to ziarenka. które zostały zerwane po dojrzeniu owoców, a następnie wymoczone w wodzie, obrane ze skórki i dopiero wtedy suszone na słońcu. Pieprz biały, nie jest tak ostry, jak czarny, ale ma za to bardziej wyrafinowany smak. Proces "obierania ze skórki" jest dość pracochłonny, stąd znaczna róznica w cenie, obu rodzajów przyprawy.

Pieprz biały zyskał największe uznanie wśród europejczyków, doskonale nadaje się do białych sosów i harmonizuje z wieloma "europejskimi ziołami". W Stanach Zjednoczonych, większym powodzeniem cieszy sie pieprz czarny. Statystyczny Amerykanin zjada rocznie około sześćdziesiąt łyżek pieprzu!

Suche ziarenka czarnego i białego pieprzu, przechowywane w całości, zachowują pikantny smak i aromat przez wiele lat, ale po rozrdobnieniu tracą go w ciagu kilku miesięcy. Dlatego powinno się przyprawiać potrawy pieprzem świeżo zmielonym.

Na rynku możemy tez kupić pieprz zielony- czyli niedojrzałe owoce pieprzu zakonserwowane bezpośrednio po zerwaniu.

O tym jak pieprz trafił do Europy, pisaliśmy już wielokrotnie, pozwolę sobie tylko przypomnieć, że znali go już starożytni Rzymianie i Grecy, którzy sprowadzali go z Indii drogą lądową. Ale dopiero Portugalczycy, za sprawą sławetnego Vasco da Gamy, spopularyzowali tą, jakże niezbędną przyprawę.